Η στρατιωτική άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα» είναι μία εμφατική επίδειξη δύναμης της τουρκικής ηγεσίας με πολλαπλούς αποδέκτες. Συνάμα, «κουμπώνει» με τα σύνορα της καρδιάς του τούρκου προέδρου και τις ηγεμονικές του φιλοδοξίες, καταδεικνύοντας πως οι ένοπλες δυνάμεις (ειδικότερα δε το ναυτικό) είναι σε θέση να στηρίξουν τις βλέψεις της ηγεσίας. Στην πραγματικότητα αποτελεί και μία τονωτική ένεση για το στράτευμα καθώς και υπόμνηση του ιδιαιτέρως αναβαθμισμένου ρόλου της αμυντικής βιομηχανίας. Παράλληλα, ο φόβος από τις εκκαθαρίσεις στελεχών του, υποχρεώνει αρκετούς στρατιωτικούς να επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο ώστε να καταδείξουν τον πατριωτισμό τους και την ταύτιση απόψεων με τον πρόεδρο. Ακριβώς επειδή ο τελευταίος, έχοντας συμπράξει με τον Μπαχτσελί, έχει υιοθετήσει απόψεις του πιο ακραίου κεμαλικού εθνικισμού, τις οποίες και διατυπώνει συχνά για να κρατά υψηλό το ηθικό των συμπατριωτών του, οι στρατιωτικοί αισθάνονται ότι πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δημιουργείται έτσι ένας επικίνδυνος φαύλος κύκλος, όπου ο μαξιμαλισμός και η αίσθηση του μεγαλείου της χώρας αλληλοτροφοδοτούνται από δηλώσεις και ενέργειες της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι πως οι ένοπλες δυνάμεις έχουν πάρει πλέον τα ηνία στην άσκηση (ίσως και τη διαμόρφωση) της εξωτερικής πολιτικής, με το υπουργείο Εξωτερικών υποστελεχωμένο και ξεδοντιασμένο να «αναφέρεται» απευθείας στο προεδρικό παλάτι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή