Ηταν 14 Ιουλίου 1992. Τα γραφεία του περιοδικού «Ταχυδρόμος» όπου δούλευα τότε, βρίσκονταν στην οδό Κορνάρου, έναν μικρό δρόμο που ένωνε την Καραγεώργη Σερβίας με την Ερμού. Λίγο πιο πάνω, κοντά στο υπουργείο Οικονομικών, είχε ανοίξει ένα καινούργιο σαντουιτσάδικο όπου, εκείνο το απόγευμα, πηγαίναμε με έναν συνάδελφο για καφέδες και σάντουιτς. Περπατούσαμε ήδη στην Καραγεώργη Σερβίας όταν έσκασε η ρουκέτα του Κουφοντίνα που δολοφόνησε τον Θάνο Αξαρλιάν. Πολλές φορές και για πολλές αιτίες σκέφτηκα από τότε πως αν κάποιος συνάδελφος δεν μας είχε καθυστερήσει για να μας πει να του φέρουμε έναν καφέ, αν το ασανσέρ ήταν στον όροφό μας και δεν το περιμέναμε, αν δεν είχαμε χαζέψει μία βιτρίνα κάτω από το γραφείο, αν, αν, αν, εμείς θα περνούσαμε τη μοιραία στιγμή από τη μοιραία γωνία. Από τότε έως σήμερα δεν έχω αισθανθεί ούτε για μια στιγμή τυχερή λόγω εκείνων των συγκυριών. Το αντίθετο, συνειδητοποίησα την τραγικότητα του να εξαρτάται η ζωή και η αρτιμέλειά σου από τη συγκυρία της στιγμής. Και αυτό συμβαίνει όταν η βία σουλατσάρει ανενόχλητη στους δρόμους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή