Αποδείχθηκε για ακόμη μία φορά πως το προσκλητήριο του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντροαριστερά δεν βρίσκει ευήκοα ώτα. Η «απεύθυνση σε ένα πλατύ κάλεσμα», όπως είχε πει ο ίδιος, εξακολουθεί να πέφτει στο κενό και να μη βρίσκει σταθερό έδαφος για να πατήσει. Του στέρησαν και εξακολουθούν να του στερούν αυτή τη δυνατότητα τόσο η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ όσο και ο επικεφαλής του Ποταμιού που αρνούνται να ακολουθήσουν τον Πρωθυπουργό στις πολιτικές ή άλλες κυβιστήσεις του.

Η εξέλιξη αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ ήταν απολύτως σαφής όταν δήλωνε ότι δεν θα παραδώσει το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο επικεφαλής του Ποταμιού δεν θα ρίσκαρε την πολιτική του αξιοπιστία για να συνωστιστεί στην αυλή του κυβερνώντος κόμματος όπως έκαναν πολιτικά πρόσωπα από τη λαϊκή και εθνικιστική Δεξιά ή από τα μη πρωταγωνιστικά της Κεντροαριστεράς.

Ηταν μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη και για έναν άλλον λόγο. Οπως αποδείχθηκε και από τη μαζική συμμετοχή τόσο στις διεργασίες του ΚΙΝΑΛ για την ανάδειξη συνέδρων όσο και από τις εκλογές στο ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη έχει αντοχές. Αντλεί τις αντοχές της από τους πολίτες που δεν εκφράζονται από τις συντηρητικές ή τις λαϊκιστικές δυνάμεις – όποια σημαία ευκαιρίας και αν σηκώσουν στην προσπάθειά τους να αλώσουν τον χώρο.