«Δεν θα τα πάμε καλά. Καθόλου καλά δεν θα τα πάμε». Ισως να μην υπάρχει ενήλικος της δικής μου γενιάς – αλλά και μεγαλύτερος, όπως και μικρότερος – που να μην ακούει κατά καιρούς ν’ αντηχεί αυτή η φράση από τα βάθη της παιδικής του ηλικίας. Εάν λειτουργούσε ως ιδανικό φόβητρο για τους απανταχού μπόμπιρες ήταν επειδή εμπεριείχε μια αόριστη απειλή διαρκείας. Ούτε τι θα έπρεπε ν’ αποφύγουμε ώστε να «τα πάμε καλά» προσδιοριζόταν επακριβώς, ούτε πόσο «άσχημα» θα τα πάμε, έτσι και δεν τα «πάμε καλά». Με αμιγώς βαρουφάκειο ιδιόλεκτο θα λέγαμε ότι η δραστικότητα της απειλής βασιζόταν στη δημιουργική της ασάφεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή