Το ερώτημα έθετε παλαιός και δικαιωμένος πολιτικός: Αφού υπάρχει αυτό το περίφημο μαξιλάρι των είκοσι και πλέον δισ. γιατί η χώρα θα έπρεπε να δανειστεί σε αυτή τη φάση από τις αγορές; Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό. Και η απάντηση προφανής. Η κυβέρνηση αγόρασε πανάκριβα ένα πάμφθηνο προεκλογικό κόλπο. Θέλοντας να υπηρετήσει το αφήγημα της κανονικότητας και της οικονομίας που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, η κυβέρνηση σπεύδει να δανειστεί από τις αγορές.

Υπάρχει βεβαίως μια βασική διαφορά: ότι ο δανεισμός άλλων χωρών, μεταξύ των οποίων και η Πορτογαλία, κινείται γύρω στο 1%. Αντίθετα, η δική μας χώρα υποχρεούται να ξεπληρώσει το δεκαετές ομόλογο καταβάλλοντας σε τόκους σχεδόν το ποσό των 800 εκατομμυρίων ευρώ. Θεωρεί η κυβέρνηση ότι περισσεύουν αυτά τα χρήματα από τις τσέπες των φορολογουμένων; Πιστεύει πως μπορεί να πληρώνει τόσο ακριβά το πολιτικό της αφήγημα;

Από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση, το κυβερνών κόμμα χειρίστηκε την οικονομία με όρους κομματικού συμφέροντος και μόνο. Τότε έβλαπτε σοβαρά την οικονομία για να ανέλθει στην εξουσία, σήμερα για να διατηρηθεί σε αυτήν μετατρέποντάς τη σε μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Το παιχνίδι όμως γίνεται εις βάρος της οικονομίας. Που σημαίνει ότι γίνεται εις βάρος των πολιτών και των θυσιών που κατέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια για να μην πέσει η χώρα στα βράχια.