Σύρμω Κεκέ

9/02/17. Χθες είδα ένα πολύ στενάχωρο και συνάμα γελοίο όνειρο. Ημουνα λέει μπροστά σε έναν καθρέφτη και χτενιζόμουν – υποθέτω ετοιμαζόμουν να πάω στην πρόβα – όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ πως μου έχουν μείνει ελάχιστα μαλλιά, είμαι πια σχεδόν καραφλή. Αρχίζω να ψαύω το κεφάλι μου με αγωνία. Και σαν να μην έφτανε που είχα μείνει με πέντε τρίχες όλο κι όλο βλέπω στον καθρέφτη πως αντί για κρανίο είχα λέει ένα κόντρα πλακέ. Το οποίο, μάλιστα, είχε και μια τρύπα κάπου δεξιά. Εχωσα το χέρι μου μέσα στην τρύπα και το κεφάλι μου ήταν γεμάτο σκόνες, σκουπίδια και κάτι καλώδια. Βρήκα κι έναν ξεχασμένο αναπτήρα μπικ ο οποίος άναβε, πράγμα που θεώρησα ως πολύ καλό οιωνό μέσα στην ατυχία μου. Είχα αρχίσει στο μεταξύ να κλαίω από ώρα και έτσι όπως ήμουν απελπισμένη αποφάσισα να τηλεφωνήσω στους γονείς μου και να τους ρωτήσω αν γνώριζαν κάτι για όλη αυτήν την τραγωδία μου… Προς μεγάλη μου απογοήτευση ενημερώθηκα πως όντως είχα αντί για κρανίο ένα κόντρα πλακέ, πως πάντα είχα αντί για κρανίο ένα κόντρα πλακέ, πως έτσι είχα λέει μάλιστα γεννηθεί, το γνώριζαν όλοι, ακόμα και οι συμμαθητές μου στο δημοτικό, αλλά κανείς δεν αναφερόταν σε αυτό για να μην ντρέπομαι όταν βγαίναμε στα διαλείμματα. Τους είπα πως αυτό δεν έβγαζε κανένα μα κανένα νόημα, έκλεισα το τηλέφωνο και συνέχισα να κλάιω. Ξύπνησα.