Και αν δεν το καταλάβαμε, έχουμε Απόκριες. Που για τους περισσότερους από εμάς, τα τελευταία χρόνια, είναι, απλώς, η υπενθύμιση της αργίας της Καθαρής Δευτέρας. Τόσο στους δρόμους και την ατμόσφαιρα της Αθήνας όσο και στο παράλληλο σύμπαν των σόσιαλ μίντια οι Απόκριες είναι και φέτος μια μακρινή παρουσία. Εξαντλείται σε στιγμιότυπα με μασκαρεμένα παιδάκια στις γιορτές των δήμων. Μη σας πω ότι το Χάλογουϊν γιορτάζεται πλέον πιο πανηγυρικά. Πού κέφι για μασκαρέματα (και δεν θα πέσω στην κοινοτοπία του «με τόσους μασκαράδες γύρω μας»). Αλλωστε αυτή η πόλη, όπου από τον 19ο αιώνα διαμορφώθηκαν τα αποκριάτικα ήθη και καθιερώθηκαν οι μεταμφιέσεις των ημερών, έχει, κατά εποχές, αποθεώσει αλλά και απαξιώσει αυτές τις γιορτές. Ανάλογα με τα κέφια της ή μάλλον τα κέφια των πολιτικοοικονομικών συνθηκών. Αθηναϊκή, αστική γιορτή λοιπόν οι Απόκριες – η ανάδειξη και προβολή των παραδοσιακών τοπικών αποκριάτικων εκδηλώσεων στην περιφέρεια είναι υπόθεση των τελευταίων δεκαετιών. Που μάλιστα διέτρεχε, με το ίδιο κέφι, όλες τις κοινωνικές τάξεις, τα μορφωτικά και οικονομικά στρώματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή