Σύγκρουση δύο αντίθετων κόσμων

Το αφήγημα είναι τόσο παλιό στην πολιτική όσο η ύπαρξη Αριστεράς και Δεξιάς. Τουλάχιστον τόσο παλιό, δηλαδή, όσο η Γαλλική Επανάσταση και η ταξιθεσία των παρατάξεων στην πρώτη Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας. Οταν συγκρούονται εκείνοι που αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστεροί με αυτούς που καταγράφονται σαν δεξιοί, δεν αντιπαρατίθενται απλά διαφορετικές ιδεολογικές απόψεις, συγκρούονται δυο κόσμοι. Βέβαια, οι εκάστοτε επαγγελματίες της πολιτικής το προσαρμόζουν στις ανάγκες του πλαισίου που δρουν. Οπως, ας πούμε, ο Αλέξης Τσίπρας όταν από το βήμα της τελευταίας Κεντρικής Επιτροπής του περιέγραψε την προεκλογική μάχη για την ευρωκάλπη ως μια μάχη ανάμεσα στην «αναβαπτισμένη νεοφιλελεύθερη και ακραία Δεξιά όλων των μορφών της, με βασικό πόλο το μεταμορφωμένο κόμμα της ΝΔ» και τις «προοδευτικές δυνάμεις του τόπου», που στην οπτική του γωνία του οφείλει να καθοδηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, όμως, ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται διαρκώς γύρω από τον παραλληλισμό των δύο κομμάτων με δυο αντίθετους κόσμους;