Τον τελευταίο καιρό, καθώς έγραφα ένα βιβλίο για τον αντιαμερικανισμό στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, αναρωτιόμουν: πότε οι αντιρρήσεις για τον ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο είναι η έκφραση ενός βαθύτερου αισθήματος απόρριψης του αμερικανικού πολιτισμού; Πώς διακρίνουμε τις πολιτικές διαφωνίες από το μίσος εναντίον των Αμερικανών; Η εχθρότητα έναντι των Εβραίων και του Ισραήλ διαμορφώνεται με παρόμοιο τρόπο: εκτός του ότι κι εδώ προστίθεται ένα στοιχείο φθόνου (ο φθόνος είναι κινητήρια δύναμη της ιστορίας), δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε τον αντισημιτισμό -τη συνολική, «ρατσιστική» ας πούμε, καχυποψία- από τον αντισιωνισμό, από την απόρριψη της επίσημης πολιτικής του Ισραήλ, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών και μέχρι τη σημερινή διοίκηση του Νετανιάχου (η οποία κατηγορείται για συνεργασία με το φανατικό, εκτός νόμου, κόμμα του Καχάνε). Στη δεύτερη περίπτωση, ο αντιαμερικανισμός είναι ένας παράγοντας ενισχυτικός του αντιεβραϊσμού: οι αντιαμερικανοί είναι σχεδόν πάντοτε αντισιωνιστές. Συχνά ο αντισιωνισμός είναι ενστικτώδης, καλύπτει τον αντισημιτισμό και τροφοδοτείται από αντικαπιταλιστική ιδεολογία. Οι εχθροί του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης δείχνουν να ξεχνούν ότι το ποσοστό των Εβραίων επαναστατών στην ιστορία είναι πολύ υψηλότερο του μέσου όρου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή