Αριστερός είναι αυτός που απλώς δεν είναι ωμός δεξιός, γεράκι του νεοφιλελευθερισμού; Και τι είδους νεοφιλελεύθερος είναι αυτός που κηρύττει λιγότερο κράτος, όταν η παραγωγική δραστηριότητα δεν έχει ούτε την ορμή, ούτε την ποιότητα να το υποκαταστήσει; Ο fake νεοφιλελευθερισμός στην πατρίδα μας δεν υποσκελίζει ένα δεξιό πολιτικό, πιο ελεήμονα ή πιο ευαίσθητο κοινωνικά, αλλά αποτελεί μια ιδεολογική παπαγαλία πάνω σε μια παραγωγική ισχνότητα. Ιδεολογία που φύεται σε μια διαφορετικών χαρακτηριστικώνοικονομία. Πιο αχνή, πιο άσαρκη. Το σίγουρο είναι ότι η σκληροπυρηνική ρητορική της μεικτής, υβριδικής, διάσπαρτης (και όχι συγκεντρωμένης σε ένα κόμμα) νεοδεξιάς, φοβίζει. Απέναντι στην κούφια (και άδεια από παραγωγική δύναμη) ωμότητα του αργοπορημένου Φρίντμαν, αναδύεται δειλά ένας «ευκτικός λόγος», ένας λόγος του σπάνιου δημοκρατικού «υποτυπώδους», του ελάχιστου. Μια ήσυχη ζωή, χωρίς συγκρούσεις στο δυσεύρετο κέλυφος του αστικού κράτους. Να το αριστερό χαράκωμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή