Πάντα πίστευα στις Θεές. Ειδικά στις… ιπτάμενες! Αυτές που λένε στις ψυχές κάτι με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Μια τέτοια είναι στα μάτια μου η Κατερίνα Στεφανίδη. Στον τοίχο του γραφείου, σε κιτρινισμένο σχεδόν φύλλο, το άλμα της προς το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Τότε που υποκλίθηκαν οι πάντες στη θεότητα του επί κοντώ. Μαζί κι εγώ. Θα ήταν παράταιρο την ημέρα της γυναίκας να μη σκεφθώ τη σπουδαία αθλήτρια. Το κορίτσι που εκτός των διακρίσεών της διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ, δεδομένου ότι επισκέπτεται χωρίς να το διατυμπανίζει το Χαμόγελο του Παιδιού, σε ένα στενοσόκακο του Μοσχάτου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή