Ποιος κάνει κουμάντο;

Τη σκηνή διηγείται ο Τόνι Μπλερ στα απομνημονεύματά του: Ηταν σε μια σύνοδο κορυφής του G20 όταν ο Τζορτζ Μπους ζήτησε να μάθει την ταυτότητα κάποιου από τους παριστάμενους, ο οποίος του ήταν παντελώς άγνωστος. «Είναι ο πρωθυπουργός του Βελγίου» τον ενημέρωσε ο Μπλερ. «Και τι κάνει εδώ ο πρωθυπουργός του Βελγίου;» επέμενε ο Μπους. «Το Βέλγιο έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης» εξήγησε ο Μπλερ. «Μα καλά», απόρησε ο Μπους, «βάλατε τους Βέλγους να κάνουν κουμάντο στην ΕΕ;». Αν φανταστεί κανείς το ύφος του Μπους, ύφος που αποτύπωσε μοναδικά ο Σαμ Ρόκγουελ στην ταινία «Vice», τότε η σκηνή γίνεται ακόμη πιο αστεία. Στην πραγματικότητα, όμως, και χωρίς αυτό το ύφος, το ύφος της απορίας  από το οποίο λείπει η στοιχειώδης ευφυΐα, η Ουάσιγκτον ποτέ δεν κατάλαβε πώς λειτουργεί η ΕΕ και γιατί λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί. Είναι μια δυσκολία κατανόησης που συμπυκνώθηκε σε ένα θεωρητικό όσο και παλιό ερώτημα, το οποίο παραμένει από τότε αναπάντητο: σε ποιον Ευρωπαίο πρέπει να τηλεφωνήσει σε μια στιγμή έκτακτης ανάγκης ο αμερικανός πρόεδρος; Ποιου του τηλέφωνο θα πρέπει να χτυπήσει στις τρεις τη νύχτα; Του Τουσκ; Του Γιούνκερ; Της Μέρκελ αλλά όχι του Μακρόν;