Δεν βλέπω όνειρα. Ποτέ δεν έβλεπα. Ολοι μου λένε πως δεν γίνεται! Προφανώς, βλέπω αλλά δεν τα θυμάμαι. Μπορεί να είναι κι έτσι. Η αλήθεια είναι πως κάποια σπαράγματα ονείρων ίσως έχω δει. Πριν από κάνα μήνα, ας πούμε, είδα τη μάνα μου, που μου έλεγε με ήσυχο παράπονο: «Με ξέχασες.». Δεν ζει εδώ και δυο χρόνια – αδύνατο να μπορεί να μιλήσει πια. Και δεν την ξέχασα. Μάλλον εγώ το… κατασκεύασα αυτό το σύντομο όνειρο. Εξάλλου, δεν είχε αρχή, μέση, τέλος. Δεν είχε τόπο δράσης. Δεν είχε χρόνο. Δεν είχε καλό φωτισμό – ένα αμυδρό φως στο πρόσωπό της. Μόνο ήχο είχε. Αν πίστευα στη μετά θάνατον ζωή θα το ανέφερα ως μια σύντομη συνδιάλεξη. Ισως αυτό. Αλλά δεν το μετράω για όνειρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή