Στον αέρα

Τι είναι αυτό που συντονίζει τη συγκίνηση και το ενδιαφέρον μας όταν συμβαίνει μια αεροπορική τραγωδία; Τι είδους αυτοματισμός μάς καθηλώνει στο άκουσμα ενός τέτοιου δυστυχήματος ακόμη και αν έχει συμβεί στην άλλη άκρη του πλανήτη; Με έχει απασχολήσει επανειλημμένα αυτό το θέμα ίσως και λόγω της νοσηρής – όπως τη χαρακτηρίζουν οι φίλοι μου – εμμονής μου να παρακολουθώ τα σχετικά ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Και έχω καταλήξει ότι το ένα είναι αυτή η «φάρσα της τεχνολογίας». Το πιο σύγχρονο μέσον μεταφοράς που η κατασκευή και η μετακίνησή του υποστηρίζεται από ένα πολύπλοκο σύστημα οργάνων, υπηρεσιών και ανθρώπων υπόκειται στη λεγόμενη «απειλή του ενός χιλιοστού». Κάποιες βίδες που ήταν ένα χιλιοστό πιο λεπτές απ’ όσο έπρεπε ή που βιδώθηκαν ένα χιλιοστό πιο χαλαρά, μπορούν να προκαλέσουν πολύνεκρα δυστυχήματα. Οι καπεταναίοι λένε πως η θάλασσα, αν την «σεβαστείς», αν δεν την πας κόντρα στα καπρίτσια της, δύσκολα σου επιφυλάσσει κινδύνους. Δυστυχώς, οι πιλότοι δεν μπορούν να ισχυρισθούν το ίδιο.