Ηταν έπειτα από μια ναυτική τραγωδία στο Αιγαίο όταν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας είχε αναφωνήσει «Αυτή είναι η Ελλάδα». Αυτή ήταν η Ελλάδα της αβελτηρίας, της ανικανότητας και της αδράνειας, που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει όπως αποδείχθηκε από μια άλλη τραγωδία, εκείνη στο Μάτι, αλλά όπως αποδεικνύεται και από την τύχη του σχεδίου για την κατασκευή ελληνικού σχολείου στο Μόναχο: το τσιμεντένιο κουφάρι που χάσκει σήμερα θα γκρεμιστεί, το οικόπεδο θα επιστραφεί στον γερμανικό δήμο και το σχολείο δεν θα γίνει.

Ευτυχώς όμως υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Είναι η Ελλάδα της δημιουργίας, της καινοτομίας, της παραγωγικότητας. Είναι μια Ελλάδα νέων ανθρώπων που βράζει το αίμα τους, που θέλουν και μπορούν να πετάξουν αρκεί να τους δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες και τα κατάλληλα εργαλεία. Αρκεί κάποιος, είτε από το κράτος είτε από την επιχειρηματική τάξη, να στρέψει το βλέμμα του και να τους δει.

Αυτή η Ελλάδα δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της. Γιατί μόνο εάν υποστηριχθεί και ενισχυθεί αυτή η Ελλάδα θα μπορέσουμε επιτέλους να νικήσουμε την άλλη Ελλάδα, εκείνη που δεν κάνει τους πολίτες της να αισθάνονται υπηρήφανοι, που τους πονά και τους πληγώνει. Αυτήν την Ελλάδα πρέπει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας, αυτό είναι το χρέος που έχουν οι παλαιότερες γενιές για τις νεότερες και οι νεότερες για τις μελλοντικές.

Η πρόοδος ήταν πάντοτε υπόθεση συλλογικής προσπάθειας. Είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ενόψει της μάχης που έχει να δώσει η χώρα μας με τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.