Γαριδάκι συμιακό

Ψαρικά θα φάμε σήμερα αλλά, για να είμαστε ακριβείς, «γόνος» είναι μόνον το καλαμάρι. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, είναι απόγονος (των προγόνων του), «επίγονος» δε ο συνεχιστής κάποιου σημαντικού έργου, αν και η Μυρσίνη του Λοΐζου δεν νομίζω ότι καλλιεργεί και προάγει την τέχνη του πατρός της. Την ξεκοκαλίζει θα έλεγα, αν ήθελα να γίνουμε μαλλιά κουβάρια. Μέρες Σαρακοστής που ζούμε, προτιμώ μια τραγανιστή  μπουκίτσα  από το μόνο είδος αρθρόποδου που υποδύεται με επιτυχία τον γόνο χωρίς να είναι. Πράγματι. Ο πεντανόστιμος αυτός ζουμπάς που αφθονεί στα βόρεια παράλια της Σύμης, κάνει θραύση στο τηγάνι. Ικανοποιεί μ’ αυτόν ο μερακλής τη γεύση του αλλά και την καλά κρυμμένη φαντασίωσή του ότι καταβροχθίζει κάτι μικρό κι ανυπεράσπιστο χωρίς όμως τις συνέπειες του νόμου. Αυτό ήταν πάντοτε το ζητούμενο. Να τη σκαπουλάρεις. Να πέσεις από την Ακρόπολη και να σταθείς όρθιος, να χάσεις τη μνήμη σου και την κατάλληλη στιγμή να την ξαναβρείς, όπως ο Λουί ντε Φινές στον «Κατεψυγμένο» και ο Νίκος Φίλης στην περίπτωση της Μαρφίν. Τόσα χρόνια μούγκα στη στρούγκα,  γιατί η στρούγκα ήταν ακόμη κραταιά και τα ζώα ακόμη κατευχαριστημένα. Τώρα; Με τον ήλιο τα βγάζουν με τον ήλιο τα μπάζουν. Τι έχουν τα έρμα και κουτουλιούνται μεταξύ τους;