Εμμονές

Δεν χρειαζόταν καν να παρακολουθήσει κανείς την πρωθυπουργική ομιλία ενώπιον του συντρόφου Μοράλες για να επιβεβαιώσει πως τελικά υπάρχει κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει ξεθυμάνει από τα χρόνια της εξουσίας. Τι; Η Λατινική Αμερική παραμένει για τον Τσίπρα και τους κοντινούς του η γη της πολιτικής επαγγελίας. Δεν χρειαζόταν επειδή μπορούσε απλά να ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες για να παρατηρήσει τα χαμόγελά τους. Ο τσιπρικός λόγος ήταν γεμάτος με τα στερεότυπα που τον έχουν διαμορφώσει. Σαν την επισήμανση ότι εκείνον και τον Εβο τούς ενώνει «διαρκής διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα ιδιωτικά ΜΜΕ» και οι «διαρκείς απόπειρες αποσταθεροποίησης από τις δυνάμεις της Δεξιάς», γιατί δίνουν τον αγώνα που «βρίσκει παντού και τις ίδιες ή παρόμοιες αντιστάσεις από την πλευρά των κυρίαρχων ελίτ». Εντάξει, ο καθένας δικαιούται να διαλέγει τις πολιτικές εμμονές του – ακόμη κι αν πλέον τις επικαλείται μόνο για να τονώσει το φρόνημα του σκληρού πυρήνα των συριζαίων, που γκρινιάζουν με τα ανοίγματα στην Κεντροαριστερά. Αρκεί να τις κρατά για το εσωκομματικό του ακροατήριο.