«Τι ξέρει ένας τούρκος στρατηγός από λευκωσιάτικες νύχτες που μυρίζουν γιασεμί;» έγραφε στο βιβλίο του «Η Πατρίδα μου είναι υπό κατοχή» ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Αφρικα», Σενέρ Λεβέντ. Αλήθεια, μπορεί ένα Γιασεμί να «βγάλει γλώσσα» στο κατοχικό καθεστώς; Να φωνάξει υπέρ της λύσης και να ακουστεί διεθνώς; Ο Σενέρ Λεβέντ λέει ότι μπορεί και με αυτόν τον στόχο δημιουργήθηκε το Κίνημα Γιασεμί, το οποίο κατεβαίνει στις ευρωεκλογές με «έξι υποψηφίους, Κυπρίους που μιλούν τουρκικά και είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας» όπως αναφέρει ο ίδιος που είναι και ο επικεφαλής της κίνησης.

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΥΠΡΙΟΙ». Ο Ιμπραχήμ Αζίζ είναι από τους ανθρώπους που το 1974 αποφάσισαν να μείνουν στην ελεύθερη Κύπρο, με αποτέλεσμα να επικηρυχθεί από το ψευδοκράτος. Συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής, είναι και αυτός υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Γιασεμί. Γιατί μόνο Τουρκοκύπριοι στο ψηφοδέλτιο, τον ρωτάω, «δεν είμαστε Τουρκοκύπριοι, είμαστε Κύπριοι. Πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας» μου απαντά. Οπως εξηγεί μιλώντας στα «ΝΕΑ», «είναι η πρώτη φορά που λαμβάνουν μέρος σε ευρωεκλογές πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέχρι το 1974 περίπου ήμασταν Τούρκοι και Ελληνες της Κύπρου. Το Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι καθιερώθηκε αργότερα. Μέχρι τώρα οι εκλογές γινόντουσαν με υποψηφίους μόνο από την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Εμείς θέλαμε να το αλλάξουμε αυτό και έτσι αποφασίσαμε να κατέβουμε στις εκλογές ως κύπριοι πολίτες, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κάπως παράξενη ιδέα, αλλά έγινε δεκτή με ενθουσιασμό».

«Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ». Ο Σενέρ Λεβέντ εξηγώντας την αναγκαιότητα της συγκεκριμένης κίνησης σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για το Κυπριακό και τις εξελίξεις στο πεδίο του ενεργειακού προγράμματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τις τουρκικές απειλές να εντείνονται, επιχειρεί να κάνει τους ψηφοφόρους να δουν την κατάσταση στα Κατεχόμενα μέσα από τα μάτια των Τουρκοκυπρίων. Οπως λέει, «το βόρειο τμήμα του νησιού βρίσκεται ακόμα εκτός Ευρώπης, στο έλεος της Τουρκίας» και προσθέτει ότι εκεί «ισχύει το κεκτημένο της Αγκυρας». Μιλά για μια «ισλαμοφασιστική δικτατορία του Eρντογάν και του κόμματός του», ενώ σημειώνει ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει τον τελευταίο λόγο σε όλες τις αποφάσεις που λαμβάνονται στη Βόρεια Κύπρο.

Το Γιασεμί του δημοσιογράφου που έχει υποστεί σειρά διώξεων για τις θέσεις του ενάντια στο κατοχικό κράτος και την Αγκυρα, καταγγέλλει – μεταξύ άλλων – τον συνεχιζόμενο εποικισμό που επιβάλλει η Τουρκία από το 1974, τονίζοντας: «Αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο οι έποικοι να γίνουν ντόπιοι και οι ντόπιοι να μείνουν χωρίς πατρίδα, ενώ συνεχίζεται η λεηλασία των εδαφών των Ελληνοκυπρίων που υφαρπάχθηκαν με τη βία των όπλων το 1974».  Σύμφωνα με τον Λεβέντ, «η φωνή από τα Κατεχόμενα όσων αντιστέκονται στην καταπίεση της Τουρκίας δεν ακούγεται στη διεθνή σκηνή» και παρουσιάζει την Κίνηση Γιασεμί ως «χρέος» των συμμετεχόντων προκειμένου να καταγγείλουν στο Ευρωκοινοβούλιο την πραγματικότητα που ζουν στην Κύπρο.

ΜΙΑ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΙΑΙΑ. Με κεντρική αναφορά στο Κυπριακό, οι υποψήφιοι δηλώνουν υπέρ μιας Κύπρου ενιαίας και αδιάσπαστης και όχι απλώς ενωμένης, που δεν θα χωρίζεται σε τουρκική και ελληνική περιοχή. Υπέρ της ομοσπονδιακής λύσης, αλλά όχι της διζωνικής, καθώς όπως υπογραμμίζουν «η Κύπρος είναι μία και αδιαχώριστη». Το Γιασεμί δεν έχει άλλη ιδεολογική τοποθέτηση πέραν του τερματισμού της κατοχής, όπως τονίζει ο Αζίζ. «Ολοι οι Κύπριοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε την κατοχή. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε ως σύνολο. Ο αντικατοχικός αγώνας περιλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως της Κυπρίους» αναφέρει χαρακτηριστικά.

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ. «Το 1974 η χούντα των Αθηνών προκάλεσε μεγάλο κακό στην Κύπρο. Τώρα υπάρχει στην Τουρκία μια φασιστική δικτατορία. Η επιθετική τουρκική πολιτική στη Συρία είναι απόδειξη του τι μπορεί να προκαλέσει στην Κύπρο. Είμαστε υποψήφιοι γιατί αντιλαμβανόμαστε αυτόν τον κίνδυνο» τονίζει ο Λεβέντ. Υποψήφιοι είναι ακόμη ο Οζ Καραχάν πολιτικός ακτιβιστής, η Λεϊλά Χουσεΐν (Κιράλπ) αγωνίστρια για τον εντοπισμό των αγνοουμένων, ο Ζεκί Μπεσίκτεπελι καθηγητής πανεπιστημίου και η Φαϊζέ Οζντεμίρτζιλερ συγγραφέας και ποιήτρια. Ολοι τους έχουν μια ξεχωριστή ιστορία απέναντι στο κατοχικό καθεστώς. Σχεδόν όλοι είναι πρόσφυγες. Και όλοι ζητούν ψήφο στις ευρωεκλογές, υποσχόμενοι να πολεμήσουν και να προσπαθήσουν να ακουστούν. Σε κάθε περίπτωση ανοίγουν μια συζήτηση η οποία μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμη για το μέλλον.