Το στερητικό σύνδρομο

Από μιαν άποψη ήταν ο μοιραίος μου άνθρωπος. Τον Νοέμβριο του 2013, όταν ήμουν ακόμη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο σκιτσογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος (δημοσίευε τα σκίτσα του στα «ΝΕΑ» εκείνη την περίοδο) στοχοποιήθηκε εκ μέρους της «Αυγής», διότι εκτιμήθηκε πως ένα από τα σκίτσα του ήταν «σεξιστικό» και έθιγε την Ιερή Αγελάδα τότε του ΣΥΡΙΖΑ, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (μάλιστα, το έχουμε ξαναπεί, η Ιστορία έχει χιούμορ, κατά προτίμηση κατάμαυρο). Παρότι αντιλαμβανόμουν τις πιθανές συνέπειες, ένιωσα την ανάγκη να πάρω το μέρος του σκιτσογράφου. Δεν τον ήξερα προσωπικά τον άνθρωπο – μια φορά τον συνάντησα εκ του σύνεγγυς, μήνες αργότερα – αλλά αισθανόμουν πως, εάν δεν τον υπερασπιζόμουν, θα έβγαζα έρπη ζωστήρα. Ηταν μία από εκείνες τις κρίσιμες στιγμές που αποφασίζεις εάν εφεξής θα αηδιάζεις με τους άλλους ή με τον εαυτό σου.