Οι τρομοκράτες θέλουν δημοσιότητα. Εμείς τι κάνουμε;

Το βράδυ της 14ης Ιουλίου του 2016, ένας 31χρονος Τυνήσιος, νόμιμος κάτοικος Γαλλίας, όρμησε με ένα φορτηγό πάνω στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην promenade des Anglais της Νίκαιας για να παρακολουθήσει το σόου των πυροτεχνημάτων – ήταν εθνική γιορτή, η Ημέρα της Βαστίλλης. Σκότωσε 84 ανθρώπους, τραυμάτισε ακόμη 65 και άφησε τη Γαλλία, μια χώρα που βρισκόταν ήδη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της τρομοκρατίας, σε κατάσταση σοκ. Ισως να ήταν και ένα κάποιο συναίσθημα απελπισίας, ανημποριάς μπροστά στη φρίκη, μια ανάγκη για αντίσταση, που γέννησε τη συζήτηση: έπρεπε ή όχι να δημοσιεύουν τα Μέσα φωτογραφίες ή και τα ονόματα των δραστών; Μήπως με αυτόν τον τρόπο έπαιζαν άθελά τους το παιχνίδι τους, τους έκαναν διάσημους, γίνονταν πράγματι, όπως κατήγγειλε ένας δικαστής, «το οξυγόνο της τρομοκρατίας»; Μία φράση του σπουδαίου γάλλου φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Ρεϊμόν Αρόν άρχισε να επανέρχεται τακτικά: «Ο τρομοκράτης δεν θέλει να πεθάνουν πολλοί, θέλει να το μάθουν πολλοί».