Ο Καρτέσιος και ο Διόνυσος

Υπάρχει μια γκρίνια στην ατμόσφαιρα, μια γενική απογοήτευση που οι Τέχνες στη χώρα μας συνεχίζουν τον χαβά τους ερήμην της καυτής επικαιρότητας και της ζώσας ιστορίας. Χειρότερο τρόπο να το πω δεν βρήκα, συνεννοηθήκαμε ωστόσο. Πάντα συνεννοούμεθα όταν πρόκειται για το ελλειμματικό και το ανεπαρκές. Εστω κι έτσι όμως, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στο εξής. Οτι οι Τέχνες και δη οι παραστατικές, σοφά πράττοντας, αποφεύγουν το επικαιρικό και δεν χαμπαριάζουν από τις επείγουσες εκκλήσεις μιας κακοχωνεμένης πραγματικότητας. Θέλουν το χρόνο τους για να κατασταλάξουν, να πιάσουν το τραύμα όταν έχει κάνει κακάδι και δεν υπάρχει πια κίνδυνος να το μολύνουν με τη βιασύνη τους. Διότι κάθε νέα θεματική αποτελεί νέο είδος, εξ ου και πρέπει να είσαι μέγας μάστορας για να δουλέψεις πάνω στη βράση, να εφεύρεις την τεχνική, να επινοήσεις τη φόρμα, να πετύχεις τα ζύγια και να αποφύγεις  την καρικατούρα, τη δημαγωγία και την ασημαντότητα. Ενας τέτοιος είναι ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Το επαναβεβαίωσα τις προάλλες, βλέποντάς τον να περφορμάρει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης ειδικά για το κοινό του Kύκλου Ιδεών που διαφεντεύεται από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, σε μια εκδήλωση για την Πολιτική και το Θέατρο. Ειδικό το κοινό, ειδικές και οι αντιδράσεις, θα μου πεις και θα με στενοχωρήσεις. Πάντα στενοχωριέμαι άπαξ και διαισθανθώ καχυποψία απέναντι στη μεγαλύτερη εφεύρεση της Δημοκρατίας, που κατά τη γνώμη μου δεν είναι άλλη από την Κωμωδία. Αυτή είναι η μόνη που έχει δικαίωμα στο ad hoc. Αυτή είναι που ειδικεύεται  στα επείγοντα, που ξαμολάει στους δρόμους τα νοσοκομειακά της με τους φάρους τους αναμμένους, πίου πίου.