Δανείζομαι τη φράση από τον τίτλο μιας ταινίας του παλαιού εκείνου ’78 σε σκηνοθεσία Διαμαντή Λεβεντάκου. Δεν θυμάμαι το φιλμ αλλά ο τίτλος είχε γράψει μέσα μου ανεξίτηλα. Οι μέρες μας τον ξαναζωντανεύουν. Ισως γιατί εκείνο που φοβάμαι περισσότερο όσο πλησιάζουν οι εκλογές, δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της κάλπης – που το φοβάμαι δεν κάνω τον αθώο, τρέμω μη συνεχίσει η ίδια ακυβερνησία στη χώρα -, εκείνο όμως που τρέμω, είναι το μίσος κι ο εμφύλιος. Ο διχασμός. Τον έχουμε πληρώσει ακριβά πολλές, πάμπολλες φορές κι όμως είναι σαν να μην υπήρξε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή