Δανείζομαι τη φράση από τον τίτλο μιας ταινίας του παλαιού εκείνου ’78 σε σκηνοθεσία Διαμαντή Λεβεντάκου. Δεν θυμάμαι το φιλμ αλλά ο τίτλος είχε γράψει μέσα μου ανεξίτηλα. Οι μέρες μας τον ξαναζωντανεύουν. Ισως γιατί εκείνο που φοβάμαι περισσότερο όσο πλησιάζουν οι εκλογές, δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της κάλπης – που το φοβάμαι δεν κάνω τον αθώο, τρέμω μη συνεχίσει η ίδια ακυβερνησία στη χώρα -, εκείνο όμως που τρέμω, είναι το μίσος κι ο εμφύλιος. Ο διχασμός. Τον έχουμε πληρώσει ακριβά πολλές, πάμπολλες φορές κι όμως είναι σαν να μην υπήρξε.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ