Οι μοίρες των ανθρώπων διασταυρώνονται καμιά φορά με περίεργο τρόπο. Με τον Φώτη Γεωργελέ, ας πούμε, δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ στην Αθήνα. Γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες, μου ζήτησε να γράψω κανένα κομμάτι για την «Athens Voice», πέρασε ένας χρόνος και πλέον για να του στείλω το πρώτο και άλλα τρία για να καθίσουμε σε ένα τραπέζι του μπιστρό Quartier d’ Athènes και να συμφωνήσουμε ότι το καλύτερο γεύμα για να συνεχίσει κανείς τη δουλειά του μέχρι αργά το βράδυ χωρίς να βαρύνει είναι μια ομελέτα λαχανικών και μια σαλάτα. Κι εκεί μαθαίνω ότι οι μοίρες μας έχουν διασταυρωθεί ξανά με έναν επίσης περίεργο τρόπο γιατί ξεκινήσαμε και οι δυο τη δημοσιογραφία από τον «Ταχυδρόμο», εκείνος όταν το περιοδικό ήταν στα τελευταία χρόνια της ακμής του κι εγώ όταν κυκλοφορούσε πλέον ως σαββατιάτικο ένθετο των «ΝΕΩΝ».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή