Από χθες η σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» στο Rex φιλοξενεί την πλέον πρόσφατη πρότασή του στο μουσικό θέατρο, ένα είδος στο οποίο δίνει δείγματα γραφής τα τελευταία είκοσι χρόνια. Στον «Ανθρωπο που γελά» του Ουγκώ ο Θοδωρής Αμπαζής, αναπληρωτής διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αναζητά μια πολιτική διάσταση που «φαίνεται να έχει ανάγκη η εποχή μας». Και κάπως έτσι, το Λονδίνο των αρχών του 18ου αιώνα φωτίζεται στη σκηνή του Rex. Μια αυστηρά δομημένη, αριστοκρατική κοινωνία με απολύτως διακριτά όρια μεταξύ των τάξεων. Ο λαός, άνθρωποι εξαθλιωμένοι, άβουλοι, τρομοκρατημένοι, χωρίς διάθεση για αντίσταση. Σε αυτό το περιβάλλον, ο Γκουινπλέιν, ένας νεαρός άνδρας με παραμορφωμένο πρόσωπο – ένα μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο ως εκδίκηση από τον βασιλιά -, ερωτεύεται την τυφλή Ντία. Ως μέλος ενός θιάσου, σύντομα, θα γίνει διάσημος λόγω της ιδιαιτερότητάς του. Οταν βρεθεί σε θέση ισχύος και τολμήσει να υψώσει το ανάστημά του θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αναλγησία των ισχυρών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή