Θα ’ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη

Ως παιδάκια ήμασταν διχασμένα. Τα μισά υποστηρίζαμε πως η άνοιξη μπαίνει μόλις εμφανιστούν παγωτά στα περίπτερα. Τα άλλα μισά τη μέρα που οι μαμάδες μας θα μας αφήσουν να φορέσουμε σορτς. Η αυστηρή δασκάλα (σύζυγος χωροφύλακος δήλωνε όλη καμάρι και ίσιωνε το κάδρο με το πουλί της χούντας), η παχουλή κυρία μας με την πορτοκαλί περμανάντ και τα μπράτσα-φραντζόλες δεν σήκωνε κουβέντα: «Ο ερχομός του έαρος συμπίπτει με την επιστροφή των αποδημητικών πτηνών!» αποφθεγμάτιζε και μας έδειχνε τη σχετική εικόνα στο αναγνωστικό. Σηκώναμε εμείς τα μάτια και προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τα χελιδόνια στον ουρανό της Κυψέλης. Ελπίζαμε κάποια οικογένεια να χτίσει τη φωλιά της στην κόχη του μπαλκονιού μας – πού τέτοια τύχη; -, οι «από πάνω σαν τηγάνι, από πίσω σαν ψαλίδι κι από κάτω σαν βαμβάκι» μας σνόμπαραν, προτιμούσαν τα δέντρα στο Πεδίον του Αρεως…