Οταν πρωτοδιάβασα για την 90χρονη γιαγιά που συνελήφθη από την Αστυνομία επειδή πουλούσε παράνομα (;) τερλίκια, κρατήθηκε επί ώρες στο τμήμα, ταλαιπωρήθηκε, «τραμπουκίστηκε» από τους αστυνομικούς καθώς της έπαιρναν αποτυπώματα, ήρθε στο μυαλό μου, από τα νεανικά μου αναγνώσματα, ο Λούσιας. Ο ήρωας στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Χουλιαρά, ένα παιδί διανοητικά καθυστερημένο που μεγάλωνε στην Ηπειρο τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια και που, με το απλοϊκό μυαλό και τον αποσπασματικό λόγο του, έλεγε μεγάλες αλήθειες. Θυμήθηκα πώς είχε «κάψει» τον νου μου η φράση του: «Ηταν ένας αστυνομικός που έδερνε έναν και μετά ήρθε και ένας άλλος και ήταν δύο αστυνομικοί που έδερναν έναν». Η αυθαιρεσία της (αστυνομικής εν προκειμένω) εξουσίας με μία περιγραφή «άδεια» από περίτεχνες λέξεις αλλά πλήρης μεστών νοημάτων. Μια «διανοητικά καθυστερημένη» άποψη περί πάταξης του εγκλήματος που κυνηγάει ανήμπορες γιαγιάδες και δεν τολμάει να διαπεράσει τη λεπτή κόκκινη γραμμή των Εξαρχείων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή