Ας δεχθούμε πως το Μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος ψήφισε, έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να καταπατήσει πολλές από τις αρχές που πρεσβεύει. Αν όμως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε και το τελευταίο ίχνος του περίφημου ηθικού της πλεονεκτήματος είναι επειδή καταπάτησε αρχές που κανένας δεν της επέβαλε να καταπατήσει. Ποιος υποχρέωσε το κυβερνών κόμμα να συγκυβερνήσει πριν από τέσσερα χρόνια με την εθνικιστική Δεξιά; Και ποιος το υποχρεώνει σήμερα να συμπεριλάβει στο ευρωψηφοδέλτιό του όνομα το οποίο είναι συνυφασμένο με τη διαπλοκή και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα;

Δεν χρειάζεται να αναζητήσει κανείς υπαιτίους αυτών των αποφάσεων αλλού. Βρίσκονται μέσα στο κυβερνών κόμμα και την ηγεσία του. Μια ηγεσία που κατήγγελλε νυχθημερόν τη διαπλοκή του υποτιθέμενου «παλιού» πολιτικού συστήματος για να κάνει σήμερα εκείνο το πολιτικό σύστημα να μοιάζει με μια κοινωνία αγγέλων που αν μη τι άλλο τηρούσε τα προσχήματα. Ποιο κόμμα θα διανοούνταν ποτέ να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του ένα τέτοιο επιχειρηματικό όνομα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταπάτησε μόνο τις δικές του αρχές, ούτε γενικότερα της Αριστεράς. Ανέτρεψε και μια παράδοση που θέλει την επιχειρηματική τάξη αυτής της ισχύος και αυτών των οικονομικών δοσοληψιών με το κράτος να μην αναμειγνύεται ενεργά με την πολιτική. Δεν είναι επομένως η υποκρισία ή ο κυνισμός που τρομάζει για ακόμη μια φορά. Είναι ο δρόμος στο άγνωστο που ανοίγει για πρώτη φορά.