Απλή «ναι»

Χθες τέσσερις υποψήφιοι για τον Δήμο της Αθήνας συμμετείχαν στο πρώτο τους τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Εχουν ήδη κάνει άλλα τρία χωρίς τηλεοπτικές κάμερες. Αν κάτι έχουν αποκομίσει από αυτά, είναι πως έχουν γνωριστεί καλύτερα. Κι όπως το θέτει ένας εξ αυτών σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες, «στα βασικά μπορούμε να συνεννοηθούμε ο ένας με τον άλλον». Λογικό, πόσο να διαφωνήσεις για έναν ποδηλατόδρομο, φέρ’ ειπείν; Θα μπορούσε, λοιπόν, να εικάσει κανείς πως την επομένη του δεύτερου γύρου εκείνοι που θα κάθονται γύρω από το τραπέζι του δημοτικού συμβουλίου – το οποίο θα έχει προκύψει από τη φαεινή συριζαϊκή ιδέα της απλής αναλογικής – θα έχουν καλές πιθανότητες να λαμβάνουν συναινετικές αποφάσεις. Ισως. Ωστόσο, αυτό δεν φαίνεται πως θα είναι ο κανόνας, ειδικά σε μικρότερους δήμους. Το επιχείρημα της κυβερνώσας Αριστεράς για τη θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής ήταν ότι θα «αναγκάζονται» όλοι να συναινούν. Μερικοί από τους πιο γνωστούς εν ενεργεία δημάρχους το είχαν αντικρούσει λέγοντας πως στην πραγματικότητα οδηγεί σε ακυβερνησία.