Η κρίση βρήκε τους περισσότερους από τους πολίτες της χώρας μας απροετοίμαστους. Οπως ήταν φυσικό, ανατράπηκαν σχέδια, προγραμματισμοί, όνειρα και φιλοδοξίες. Πολλά από αυτά τα σχέδια και τα όνειρα είχαν σχέση με την απόκτηση στέγης. Και πολλά από αυτά έμειναν στον αέρα με πολίτες που είχαν δανειστεί από τις τράπεζες για να αποκτήσουν κατοικία να εκτίθενται στην απότομη μείωση του εισοδήματός τους ή ακόμη και στην ανεργία.

Ετσι κοκκίνισαν, όπως είθισται να λέγεται, πολλά από τα δάνεια. Αλλά έτσι δεν βρέθηκαν μόνο πολλοί πολίτες να χρωστούν στις τράπεζες χωρίς να μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Βρέθηκε σε κίνδυνο και το τραπεζικό σύστημα, ένα σύστημα δηλαδή το οποίο είναι πυλώνας της οικονομίας και της ανάπτυξης. Η ρύθμιση των κόκκινων δανείων για την πρώτη κατοικία ήταν επομένως απαραίτητη.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει με κάποιον τρόπο να χωριστεί η ήρα από το στάρι. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι πως ανάμεσα σε εκείνους που χρωστούν είναι και κάποιοι που, ενώ είχαν τη δυνατότητα, άφησαν τα δάνειά τους να κοκκινίσουν περιμένοντας την περίφημη σεισάχθεια. Κι αυτό ενώ άλλοι δανειολήπτες στερήθηκαν πολλά για να αντεπεξέλθουν, αν και χτυπημένοι από την κρίση, στις δανειακές τους υποχρεώσεις και συνεχίζουν με την ίδια δυσκολία να αντεπεξέρχονται χωρίς να έχουν τύχει καμίας ευνοϊκής ρύθμισης. Η πολιτεία οφείλει να μην ξεχάσει τους πρώτους. Και φυσικά να μην αγνοήσει ούτε τους δεύτερους.