Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Κερδίζεις; Ολα καλά κι όλα ωραία. Χάνεις; Ολα μαύρα κι άραχνα. Ρεφάρεις εκτός έδρας με τη Βοσνία, ενώ έχανες με 0-2; Γυρίζεις πίσω στην Ελλάδα στο άσπρο άλογο καβάλα. Το πώς και το γιατί, ποσώς ενδιαφέρουν. Αυτό που μετράει είναι ότι το «ελληνικό συγκρότημα» (όπως έλεγαν οι εκφωνητές της ΥΕΝΕΔ τον περασμένο αιώνα, που μας θύμισε ο Ντέμης Νικολαΐδης) ανέτρεψε αποτέλεσμα ύστερα από 17 χρόνια. Το πώς και το γιατί εμφανίστηκε αυτό το συνονθύλευμα των πρώτων 20 λεπτών ελάχιστους απασχόλησε. Εκτός αν θεωρείται a priori δεδομένο ότι κάθε φορά σε κάθε παιχνίδι θα είναι η Παναγιά μας. Θα βρίσκεται ένας διαιτητής σαν τον Ολλανδό να μας κάνει δώρο ένα πέναλτι για να μειώσουμε σε 1-2. Και στο επόμενο λεπτό να αποβάλλεται βλακωδώς ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των άλλων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή