Τελικά δεν βγαίνεις από την Ενωση

Με τα όσα συμβαίνουν σε Λονδίνο και Βρυξέλλες γύρω από το Brexit (αναβολή εξόδου/Βrexit μέχρι τις 22 Μαΐου εάν επικυρωθεί η Συμφωνία Αποχώρησης, αλλά μέχρι τις 12 Απριλίου εάν δεν επικυρωθεί από τη Βουλή των Κοινοτήτων κ.λπ.) αυτό που προκύπτει με σαφήνεια είναι ότι η έξοδος ενός κανονικού κράτους-μέλους από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) είναι πρακτικά εξόχως δύσκολη έως αδύνατη υπόθεση. Εκτός εάν το ενδιαφερόμενο για την έξοδο κράτος είναι πρόθυμο να φθάσει ενδεχομένως στο έσχατο σημείο πολιτικού ευτελισμού και ταπείνωσης. Οι οπαδοί της εξόδου, ήπιοι ή ακραίοι Brexiteers, πίστευαν μετά το δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016 ότι η έξοδος θα ήταν μια εύκολη υπόθεση καθώς, όπως έλεγαν, «κρατούσαν όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά στα χέρια τους». Αποδείχτηκε ότι δεν κρατούσαν απολύτως τίποτα. Οτι είναι η Ενωση που, εάν διασφαλίσει την ενότητα όπως τη διασφάλισε στην περίπτωση του Brexit, κρατά όλα τα διαπραγματευτικά όπλα. Οτι το περίφημο άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας για την αποχώρηση κράτους-μέλους από την Ενωση παρέχει τη μέγιστη διαπραγματευτική εξουσία στους θεσμούς της Ενωσης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Κοινοβούλιο) και τα κράτη-μέλη. Και πολύ λίγη εξουσία στο υπό αποχώρηση κράτος. Πολύ περισσότερο εάν το εν λόγω κράτος δεν έχει επεξεργασμένη στρατηγική και δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει.