«Τα πρόσωπά τους ήταν σε εγρήγορση κι απλά» γράφει για τα κωφά παιδιά στο «Deaf school» ο Τεντ Χιουζ. Κι αυτός μοιάζει να είναι ένας από τους στίχους που ιντρίγκαραν τον 33χρονο Τζαμαϊκανό Ρέιμοντ Αντρόμπας, που έχει χάσει την ακοή του, να εκδώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή – «The perseverance» – και με αυτήν να κερδίσει το σημαντικό βραβείο ποίησης Ted Hughes. Ο Αντρόμπας, που εργάζεται ως δάσκαλος, περιγράφει στη συλλογή την εμπειρία των διακρίσεων που υπέστη, για παράδειγμα στο εκπαιδευτικό σύστημα: «Ημουν ένας διαλυμένος ομιλητής, ποτέ δεν ήσουν ένας διαλυμένος μεταφραστής» γράφει σε έναν στίχο. Σε άλλο σημείο μεταφέρει τη στιγμή της διάγνωσής του στην ηλικία των έξι, όταν δεν μπορούσε να ακούσει την τελευταία συλλαβή του επιθέτου του: «Και κανείς δεν ήξερε αυτό που μου έλειπε / ώσπου ένας γιατρός μου έδωσε μια χούφτα Lego / και μου είπε να βάζω ένα τουβλάκι στο τραπέζι / κάθε φορά που άκουγα τον ήχο».

Σε παλιότερη συνέντευξή του στο BBC, όπως αναφέρει η χθεσινή «Γκάρντιαν», είχε δηλώσει για την περίοδο εκείνη: «Δεν μπορούσα να διαβάσω, να γράψω, περπατούσα αργά. Κανείς δεν γνώριζε τι μου συνέβαινε ώσπου μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι της μητέρας μου κι εγώ στεκόμουν απαθής. Με κοίταξε, κοίταξε προς το τηλέφωνο, αλλά εγώ καθόμουν εκεί και δεν μετακινήθηκα καθόλου».