Τον Αύγουστο του 1900, ακριβώς στο γύρισμα του 20ού αιώνα, η γυναίκα που θα δημιουργούσε τις Δελφικές Εορτές στην Ελλάδα, υποδυόταν τη Σαπφώ. Η Εύα Πάλμερ (1874 – 1952), που μόλις είχε επιστρέψει από κοσμοπολίτικο ταξίδι στην Ευρώπη, συμμετείχε σε ένα δρώμενο με tableaux vivants στο Μπαρ Χάρμπορ, μαζί με τις φίλες της Νάταλι Μπάρνι και Ρενέ Βιβιάν. Η ποιήτρια της αρχαιότητας είναι μια ανακάλυψή της στο Κολέγιο Bryn Mawr, που εκείνη την περίοδο προσφέρει πρόγραμμα ανθρωπιστικών σπουδών εφάμιλλο των Χάρβαρντ και Γέιλ. Η Σαπφώ, όμως, είναι κάτι περισσότερο από την εκμάθηση στίχων, όπως επισημαίνει στη νέα βιογραφία «Eva Palmer Sikelianos» (εκδ. Princeton University Press, 2019) η Αρτεμις Λεοντίς, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών και διευθύντρια του Τμήματος Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Για την Εύα Πάλμερ η Σαπφώ είναι η έμπνευση προς τον μοντέρνο τρόπο ζωής και σκέψης, κατά την προσταγή του Εζρα Πάουντ («Make it new»). Ο απαραίτητος συμβολισμός που συνδέει την παλιά γνώση με τις σύγχρονες πρακτικές. Η απόδειξη ότι οι γυναίκες της εποχής έχουν ίσα δικαιώματα στην «καλλιέργεια». Η αφετηρία για τη διερεύνηση της ταυτότητας και του φύλου. Το μέσο για να εναντιωθεί κανείς στις κυρίαρχες αφηγήσεις της περιόδου: από την αποικιοκρατία και τον μοντερνισμό ώς τον αντισημιτισμό. Ως προς αυτό, η Λεοντίς μελετά την περίπτωση της Εύας Πάλμερ ως αντιπροσωπευτική μιας ολόκληρης γενιάς Αμερικανίδων και Ευρωπαίων, οι οποίες ανακαλύπτουν στην αρχαία Ελλάδα την επικράτεια της «απόλυτης φαντασίας», την προγονική ιδέα του «ζην αισθητικώς» (δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που σε όλη της τη ζωή η Εύα Πάλμερ δεν σταματάει ποτέ να διαβάζει Νίτσε).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή