Με την ερμηνεία του στον ρόλο του Αλσέστ ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει δυναμικά ως ηθοποιός. Στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Εθνικό, ο πολυδιάστατος καλλιτέχνης, με τη μακρά και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πορεία στον χώρο, επιβεβαιώνει ότι η επιλογή του για τον ρόλο ήταν πραγματικά εύστοχη.

Κι έτσι, χωρίς να μπερδεύει τις ιδιότητές του, αφήνει για λίγο τον σκηνοθέτη που αποτελεί δεύτερη φύση του – αλλά και τον δάσκαλο, και φωτίζει τα σκοτάδια ενός Μισάνθρωπου με το υποκριτικό του τάλαντο. Μαζί δηλώνει την πίστη του στην αξία του κλασικού, υπηρετώντας τον έμμετρο λόγο του μολιερικού κειμένου με εξαιρετική ακρίβεια και την αίσθηση της γνώσης.

Στα ελληνικά δρώμενα ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έχει ξεχωρίσει από νωρίς, συνδέοντας το όνομά του με ένα σύγχρονο θέατρο, ευρωπαϊκών επιρροών. Ανήσυχο πνεύμα, πρωτοπόρος και εμπνευστής καινοτόμων σχημάτων, συνέβαλε στην ανανέωση της εγχώριας σκηνικής παραγωγής. Είτε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με την ομάδα «Διπλούς Ερως» είτε αργότερα με τη δημιουργία του Theseum Ensemble – «Θησείον» στου Ψυρρή, πρότεινε και υποστήριξε τη διαφορετική του ματιά στα πράγματα.

Στην αφετηρία βρίσκονται οι σπουδές του στη Βιολογία. Το θέατρο ακολούθησε και αποδείχθηκε μονόδρομος για τον ίδιο που συνεχίζει να χαράζει μια συνειδητή πορεία. Από τις πρώιμες παραστάσεις του Ζενέ, Φασμπίντερ, ώς τις μεταγενέστερες με κορυφαίο τον «Αμλετ» ή τον δικό του «Εθνικό Υμνο», από τις συνεργασίες του με σκηνές του εξωτερικού ώς το ιαπωνικό θέατρο Νο με τη «Νέκυια» στην Επίδαυρο, ακολουθεί μια προσωπική διαδρομή. Ακόμα κι όταν ενδιαμέσως έμοιαζε να παγιδεύεται στο εγώ του (όπως στον «Δον Ζουάν» που ανέβασε), δεν ξέφυγε από τον στόχο του.

Καθηγητής σήμερα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ο Μαρμαρινός συνεχίζει να κάνει θέατρο με το πάθος που τον χαρακτηρίζει και να μεταφέρει τη φλόγα της τέχνης που υπηρετεί. Πιστεύει άλλωστε ότι «θέατρο είναι η τέχνη πάνω στην ιστορία των ανθρώπων» και ότι, με κάποιον τρόπο, όλα, στην καθημερινότητά μας είναι θέατρο.

Η αξία ενός καλλιτέχνη επιβεβαιώνεται, πέραν της προσωπικής του επιτυχίας, και από τη δυνατότητα επίδρασης στην εποχή του. Κι αυτό το έχει πετύχει, ηθελημένα ή μη, ο Μαρμαρινός, ακόμα και αν ορισμένοι από τους μιμητές τους λοξοδρόμησαν. Καμιά αλλαγή δεν γίνεται αναίμακτα.