Σε μια οποιαδήποτε δημοκρατία του κόσμου, η εκλογική επίδοση του κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν στις δημοτικές εκλογές έπειτα από τόσα χρόνια κυριαρχίας θα ήταν απολύτως φυσιολογική. Η Τουρκία όμως δεν είναι κανονική δημοκρατία. Ενας ηγέτης επομένως που, εθισμένος από την εξουσία, φτάνει πια να αισθάνεται και να συμπεριφέρεται ως απόλυτος και αιώνιος κυρίαρχος του παιχνιδιού, δηλαδή ως σουλτάνος, δεν μπορεί παρά να εισπράττει ένα τέτοιο αποτέλεσμα ως συντριβή πρωτίστως για το γόητρό του.

Το συναισθηματικό αυτό πλαίσιο είναι πολύ πιθανό να καθορίσει και τη μελλοντική συμπεριφορά του τούρκου προέδρου. Μια συμπεριφορά που θα θυμίζει αυτή του πληγωμένου θηρίου και μπορεί πολιτικά να μεταφραστεί σε νέο γύρο προκλήσεων, παραβιάσεων και διεκδικήσεων. Είναι γνωστό εξάλλου ότι οι αυταρχικοί ηγέτες που αισθάνονται να τρίζει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους στο εσωτερικό της χώρας τους ποντάρουν στην υποδαύλιση του εθνικιστικού συναισθήματος για να εδραιώσουν εκ νέου την κυριαρχία τους.

Ηταν πριν από λίγες ημέρες όταν ο έλληνας υπουργός Αμυνας καλούσε την Τουρκία να «σοβαρευτεί». Ανεξάρτητα από τη διατύπωση, είναι αμφίβολο εάν θα εισακουστεί η έκκληση. Η γειτονική χώρα παραμένει δέσμια ενός ηγέτη αυταρχικού όσο και απρόβλεπτου. Η πιθανή απώλεια της Κωνσταντινούπολης και η σχεδόν βέβαιη της Αγκυρας ανεβάζει ακόμη περισσότερο τον δείκτη της αβεβαιότητας. Η σοβαρότητα που αναζητεί η Αθήνα δύσκολα θα βρεθεί. Και γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία και ακόμη μεγαλύτερη προσοχή.