Το κλουβί με τις βρεφοκρατούσες

Ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο πιο βαρετός υποψήφιος της πιο βαρετής προεκλογικής περιόδου από καταβολής Δήμου Αθηναίων, με μια κάπως παράδοξη πρόταση προσπάθησε να ρίξει ένα βότσαλο στη λίμνη. «Ειδικοί χώροι για δημόσιο θηλασμό»! Μπλουμ! Σαν να λέμε «δώσε μου μια αμυγδάλου χωρίς αμύγδαλο» ή φτιάξε μου έναν φραπέ με ντελβέ να σε πω τη μοίρα σου. Η αλήθεια είναι ότι το ριζικό και η εν γένει ψυχική ισορροπία του ανθρώπου εξαρτάται κατά πολύ απ’ αυτή τη διαδικασία. Δεν είναι δημόσιο έκθεμα, τσίρκο, κλουβί να ταΐσεις μπανάνα τη μαϊμού, περάστε κόσμε, το πήδημα θανάτου δυο δραχμές, να το χαζεύει ο κάθε διερχόμενος.  Εκείνη την ώρα, ο άνθρωπος, ο σπιθαμιαίος ακόμη άνθρωπος, προσπαθεί να ξεχάσει την εμπειρία θανάτου που βίωσε με τη γέννησή του και να αρπαχτεί από τη ζωή μέσω της μοναδικότητας. Της δικής του και της μητέρας του. Να γίνουν οι δυο σάρκα μία μέχρι να τους χωρίσει γλυκά η ζωή και η ωρίμανση. Το πολύ λίγο που ισχύει αυτός ο ανείπωτος γάμος, καλό είναι να βιωθεί από τα δυο συμβαλλόμενα μέρη εντελώς απρόσκοπτα. Κανένα άλλο βλέμμα να μην παρεμβληθεί ανάμεσα στους δυο πόλους αυτού του ιδιαίτερου πηνίου. Κανένας άλλος να μην πλασαριστεί στο μαγνητικό του πεδίο και διακόψει τη ροή του ηλεκτρισμού που εκείνη τη στιγμή παράγεται. Και δεν είναι ανάγκη να είναι άσχετος ή ξένος ή διαβάτης. Μπορεί να είναι και η ίδια η μητέρα αν αίφνης βαρεθεί και της έρθει με το άλλο χέρι να ανοίξει την εφημερίδα της, ή ένα βιβλίο ή το κινητό της, στερώντας έτσι το τρεφόμενο από μια ολιγόλεπτη σταθερή ροή βλέμματος. Το βρέφος θα ξαναγίνει αυτομάτως «ο κανένας». Ο ναυαγός του αμνιακού υγρού, ο δεσμώτης του λώρου, ο ενοχοποιημένος ωτακουστής αλλότριων γαστρικών θορύβων, ο θανατοποινίτης μιας μήτρας που δουλεύει δυστυχώς με χρονοχρέωση.