Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούσε νόμους για τo σύμφωνο συμβίωσης και την ταυτότητα φύλου είχε την συμπαράσταση των δυνάμεων που διεκδικούν μια χώρα πιο σύγχρονη, πιο ευρωπαϊκή. Τον στήριξαν πολίτες που θεωρούν δημοκρατική κατάκτηση τα θεμελιώδη δικαιώματα. Πολίτες που θεωρούν φυσιολογικό στις κοινωνίες κάθε πολίτης να αποδέχεται όποια σεξουαλική ταυτότητα επιθυμεί σε κλίμα ελευθερίας, χωρίς αυτό να γίνεται θέμα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. «Ολοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι», έλεγε ένα σύνθημα από εκείνα που είχαν φωνάξει πολλοί μη κουκουεδογενείς σημερινοί σύντροφοι του Τσίπρα στην εξουσία. Σε τέτοια συνθήματα θεμελιώθηκε η δικαιωματική Αριστερά της Μεταπολίτευσης, που την ενέπνεε η φιλελεύθερη πνοή του ανανεωτικού χώρου. Φυσικά, όλα αυτά συνέβαιναν μια περίοδο που και η ανανεωτική Αριστερά προσπαθούσε να «καπελώσει» κινήματα που θεωρούσε ότι είναι του χεριού της – αλλά οι λίμπεραλ ιδεολόγοι του αριστερού δικαιωματισμού των τελευταίων δεκαετιών του εικοστού αιώνα ήταν περισσότερο ιδεολόγοι και λιγότερο εραστές της εξουσίας. Πίστευαν δηλαδή στην ανιδιοτέλεια και την ανυστεροβουλία των ιδεών τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή