To Windex στον πολιτικό λόγο

Στην ταινία «My big fat greek wedding» το φετίχ του μπαμπά Γκας Πορτοκάλος ήταν το Windex. Ενα αμερικανικό απορρυπαντικό σε ψεκαστήρα που έμοιαζε να το κουβαλά συνέχεια μαζί του και το θεωρούσε εξολοθρευτή και διορθωτή των πάντων. Καθάριζε, φρεσκάριζε, επισκεύαζε, αρωμάτιζε, στερέωνε τα μαλλιά και θεράπευε τα σπυράκια. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Ο Πορτοκάλος χρησιμοποιούσε το Windex ως «σκόρδο» για κάθε τύπου «βρικόλακες» που θα μπορούσαν να διαταράξουν την ισορροπία της στιγμής. Οπως, περίπου, δηλαδή χρησιμοποιείται στον πολιτικό λόγο (επίσημο ή ανεπίσημο, αλλά ο ένας τροφοδοτείται από τον άλλον) ο Εμφύλιος. Εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του, όταν τα ουσιαστικά επιχειρήματα καταρρέουν ή ούτε καν ανιχνεύονται, ο Εμφύλιος και τα συμπαρομαρτούντα του κατεβαίνουν από το πατάρι μέσα σε έναν παροξυσμό ονειρικού ρεβανσισμού, όχι ως Ιστορία, αλλά ως «ενεργό κληροδότημα». Και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο, ο παροξυσμός χτυπάει κόκκινο. Πρόκειται για την κορύφωση μιας τακτικής που ακολούθησε την κυβερνώσα παράταξη, προ και μετά «κωλοτούμπας», ως το τελευταίο τοτέμ της «χαμένης τιμής της Αριστεράς». «Βαρβάρα, το δίκαννο» που αναφωνούσε ο Φωτόπουλος στην ταινία ο «Θόδωρος και το δίκαννο» για να περιφρουρήσει την πατρική κυριαρχία.