Χωρίς βαρβάρους

Να ένα καλό διλημματάκι που θα έπρεπε να αρχίσει να απασχολεί τους επαγγελματίες του Τύπου. Τρία ρήματα στη σειρά, η ενέργεια του συλλογισμού μου όμως βρίσκεται αλλού: πώς θα ξαναθυμηθούμε να κάνουμε αντιπολίτευση στον εαυτό μας όταν αποχωρίσουν οι συριζαίοι; Σε εποχές θεσμικής έκπτωσης, οι βάρβαροι ήταν πάντα μια πρώτης τάξεως λύση κι εμείς, αυτή την ευφορία τέσσερα χρόνια τώρα την εξαντλήσαμε και με το παραπάνω. Φάγαμε το γάιδαρο αλλά κουνιέται πολύ η ουρά του. Η υπόθεση Πετσίτη και κάτι πριβέ πτήσεις από και προς το Καράκας δεν είναι τρίχες κατσαρές να τις βάλεις στο μούσκιο, το μεγαλύτερο κομφόρ που διαθέτει η αντιπολίτευση για να καταπιεί τη χασούρα και να παρηγορηθεί. Θα χρειαστεί ασφαλώς διαλεύκανση και ηχηρή ηθική καταδίκη κι ας έχουν απομείνει στα έξω αριστερά έδρανα της Βουλής μόνον ο Τσίπρας και πέντε – έξι μπιστικοί του. Η κυβέρνηση όμως που ακόμα δεν την είδαμε Γιάννη την εβγάλαμε; Τι έχει κατά νου να μας κελαηδήσει;