Οτιδήποτε έχουμε βιώσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και δεν μας έκανε να νιώσουμε το κάψιμο που προξενεί μια φλόγα, θα μπορούσαμε και να μην το είχαμε ζήσει: δεν μας σημάδεψε. Το αίσθημα αυτό, το κάψιμο μιας φλόγας, θυμίζει η παράσταση «Βόιτσεκ» του Γκέοργκ Μπίχνερ στο θέατρο Σημείο από τη θεατρική ομάδα Ξανθίας, σε σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου και δραματουργική επιμέλεια και μετάφραση του ποιητή Αλέξιου Μάινα. Η παράσταση είναι σκοτεινά υποβλητική, μέσα στην «παιδική» σχεδόν ειλικρίνεια και ευθύτητά της, που όσο μοιάζει να καταδικάζει τα πρόσωπά της σε ένα πεπρωμένο λίγο ή πολύ αδιέξοδο, τόσο λυτρώνει ή μάλλον, ορθότερα, καθαίρει τον θεατή κατά την αριστοτελική ρήση για την τραγωδία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή