Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

Ηταν απόγευμα Παρασκευής, 10 Ιανουαρίου 2014. Το κλίμα ήταν βαρύ – όπως έγραφαν και οι εφημερίδες ανήμερα – μολονότι παραδόξως η συζήτηση ήταν μάλλον ανάλαφρη. Ισως επειδή, αν και φαινομενικά αντίρροπα, επιδιώκαμε το ίδιο πράγμα: εγώ ήθελα να φύγω από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να με κρατήσει. «Εμείς δεν διαγράφουμε κανέναν, αλλά δεν κρατάμε και κανέναν με το ζόρι» είχε δηλώσει χαμογελαστός στους δημοσιογράφους το ίδιο μεσημέρι. Κάπως έτσι το «διαζύγιό» μας χαρακτηρίστηκε «βελούδινο». Στην κουβέντα μας, που κράτησε πάνω από μία ώρα, θυμάμαι να σχολιάζω κάποια στιγμή τους εισοδιστές. «Αυτούς που είναι πιο Τσίπρες από τον Τσίπρα», του είπα, «αυτούς να φοβάσαι». Είναι αλήθεια πως μου είχαν κάνει εντύπωση οι εισοδιστές. Αλγεινή εντύπωση. Παλιές καραβάνες της Αριστεράς, όπως ο Μανώλης Γλέζος και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ιστορικά στελέχη με τα οποία με χώριζε αγεφύρωτο ιδεολογικό χάσμα, είχαν τοποθετηθεί απέναντι στην «περίπτωσή» μου με παρρησία, εντιμότητα και αξιοπρέπεια, ενώ κάποιοι άλλοι, χτεσινοί στο κόμμα, μετακλητοί από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και – θεωρητικά – πιο φίλα προσκείμενοι στις δικές μου «κεντροαριστερές» αντιλήψεις, ζητούσαν το κεφάλι μου στο πιάτο. Ναι, Μάιρα, είχες δίκιο· ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα.