Δεν έχει λόγο κανείς να αμφισβητήσει το έργο του αναπληρωτή υπουργού Ερευνας και Καινοτομίας – αντίθετα δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει το γεγονός ότι παρά την κρίση οι δαπάνες για την έρευνα έφτασαν σε ύψη – ρεκόρ. Δεν έχει λόγο επίσης να αμφισβητήσει τις σπουδές και τις ικανότητες του γιου του – αντίθετα οι πληροφορίες των «ΝΕΩΝ» λένε πως το βιογραφικό του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μπορεί επομένως να είναι απολύτως σύννομη η υποτροφία που έλαβε από κρατικό πρόγραμμα ως υποψήφιος διδάκτορας. Πόσο ηθική είναι όμως όταν το πρόγραμμα είναι της αρμοδιότητας του ίδιου του υπουργού και πατέρα του;

Η χώρα αυτή έχει υποφέρει από τον νεποτισμό. Και δυστυχώς συνέχισε να υποφέρει και μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του γραμματέα της κομματικής νεολαίας που θεωρούσε φυσιολογικό να καταλάβει θέσεις στην κρατική μηχανή σχεδόν όλη του η οικογένεια επειδή ο παππούς του ήταν αντάρτης. Αλλά δεν είναι η μόνη. Υπουργοί και κομματικά στελέχη φρόντισαν σε πολλές περιπτώσεις να εξασφαλίσουν θέσεις σε συγγενείς και φίλους. Και αυτό κατά τη στιγμή που το κυβερνών κόμμα βλέπει την αξιολόγηση σαν κόκκινο πανί.

Ενδεχομένως μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Αλλά σε ένα κυβερνητικό περιβάλλον όπου περισσεύουν τα κρούσματα οικογενειοκρατίας και είναι εντελώς απούσα η αξιολόγηση, δεν αρκεί να υπερασπίζεται κανείς το νόμιμο. Οφείλει να πορεύεται και με τον γνώμονα πως το νόμιμο θα είναι πάντα και ηθικό.