Οταν η σχέση με το τρέξιμο γίνεται ανθυγιεινή

To ξέρουμε και το ζούμε. Οι σχέσεις έχουν σκαμπανεβάσματα. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, στα καλύτερα ζευγάρια, στους καλύτερους φίλους. Οι καλύτεροι… δρομείς θα γλίτωναν; Οπως λοιπόν σε όλες τις σχέσεις, έτσι και στη σχέση μας με το τρέξιμο, μετά τα «μέλια», τα πράγματα ζορίζουν. Και τότε είναι σημαντικό να επαναπροσδιορίσουμε τα συναισθήματα και τις διαθέσεις μας. Ναι, αναμφισβήτητα το τρέξιμο κάνει καλό! Το αισθανόμαστε, το ακούμε, το γράφουμε συνέχεια εδώ στο «Τρέχω». Τα οφέλη σημαντικά και πολλά, στη σωματική και την ψυχική μας υγεία, στη φυσική μας κατάσταση, στην εμφάνιση, στα κέφια μας. Ομως, ακόμη και η ωφελιμότερη συνήθεια μπορεί να γίνει βλαβερή όταν φτάσει στα άκρα. Αν κάτι χαρακτηρίζει όλους όσοι ασχολούμαστε συστηματικά με το τρέξιμο, είναι η αποφασιστικότητα και η συνέπεια με την οποία δένουμε τα κορδόνια μας και βγαίνουμε για προπόνηση. Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αφοσίωσης και εξάρτησης. Αν η ανάγκη μας για τρέξιμο είναι επιτακτική κι αδυνατούμε να την ελέγξουμε, τότε πιθανότατα μιλάμε για εξάρτηση. Και οι – κάθε είδους – εξαρτήσεις οδηγούν σε εμμονικές και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, δημιουργούν επώδυνα συναισθήματα και άγχος κι επιδρούν αρνητικά στην ποιότητα της ζωής μας. Και τότε «είναι πιθανόν η αρνητική πλευρά του τρεξίματος, σταδιακά και ύπουλα να υπερνικήσει τη θετική», όπως υποστηρίζει ο αμερικανός δημοσιογράφος και βετεράνος δρομέας μεγάλων αποστάσεων Ρίτσαρντ Μπένιο στην ιστοσελίδα του Road Runners Club of America. Για να δούμε λοιπόν, ποια είναι τα «καμπανάκια» τα οποία θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις;