Μαύρες τρύπες

Είχαμε πιάσει κουβέντα λοιπόν προχθές για όλα αυτά που ακούμε, που μαθαίνουμε ακόμα ή όσα ώς τώρα μάθαμε, αυτά που πιστεύουμε πια πως τα ξέρουμε καλά και που με χαρακτηριστική άνεση περιγράφουμε και εξηγούμε σε κάποιους άλλους, από τους εντελώς αδαείς ώς αυτούς που απλώς δυσκολεύονται να κατανοήσουν. Και είναι πολύ μεγάλη η ποικιλία θεμάτων που προσφέρονται για ανάλογες συζητήσεις, αντεγκλήσεις και διαξιφισμούς ακόμα γιατί, ξέρετε, κάποια στιγμή η συζήτηση ανάβει και μπορεί να φτάσει ακόμα και σε μία προσωρινή περαίωση, μια ανακωχή ας πούμε, για να μην αρπαχτούμε ή να αλλάξουμε ατζέντα και να περάσουμε σε πιο ήπιες μορφές αντιδικίας με αθλητικές ειδήσεις ώς και ακόμα πιο χαλαρά με λίγα λόγια για τον καιρό. Το στανταράκι συνήθως, που προσφέρεται για μπλα μπλα και τι ειν’ αυτά που λες, πού το βρήκες αυτό γραμμένο, άκου να σου πω μια που δεν το κατέχεις καλά το ζήτημα και άλλα τέτοια, είναι οι πολιτικές συζητήσεις κυρίως, αλλά τώρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε ανάψει η κουβέντα πάνω σε πολύ βαριά θέματα, επιστημονικού ενδιαφέροντος. Μιλάμε για σκληρό ροκ. Ξεκίνησε με μια μπαρούφα που εκστόμισε κάποιος και που έμπαινε στα χωράφια της χημείας, αλλά επειδή δεν υπήρχαν στοιχειώδεις γνώσεις κανείς δεν ανέλαβε να κάνει τον ειδικό και να το πάρει απάνω του το θέμα, δίνοντας την κατάλληλη ευκαιρία στους υπόλοιπους να του την πέσουν και να αρχίσει το πατιρντί, ύστερα από μικρή παύση, αυτή ξέρετε που διαρκεί ελάχιστο χρόνο με χαρακτηριστικές κινήσεις κεφαλιών και βλέμματα που περιφέρονται γύρω-γύρω σαν περισκόπιο υποβρυχίου, τσάαακ, άλλαξε το πρόγραμμα και από την τράπεζα θεμάτων κάποιος τράβηξε την κάρτα Ευρώπη και Brexit. Καλά, έχετε δει Μοντι Πάιθονς, έτσι; Είμαστε χίλιες φορές καλύτεροι. Ο κύκλος των χαμένων συλλογισμών και η υπερβολή ως μέθοδος αυτοσυγκλονισμού εθελοντών. Και τρομαγμένων σχολιαστών.