Είναι αλήθεια πως όπου ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια πως ο πολιτισμός μιας χώρας δεν κρίνεται μόνο από τα σχολεία της. Κρίνεται και από τις φυλακές της. Δεν είναι μόνο στο εκπαιδευτικό της σύστημα που κρίνεται το επίπεδο της κοινωνίας και η λειτουργία της πολιτείας, είναι και στο σωφρονιστικό.

Για τις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος έχουν ειπωθεί πολλά και έχουν γραφτεί άλλα τόσα. Ετσι πρέπει να γίνει για να υπάρξει ώθηση στην κατεύθυνση της βελτίωσης της Εκπαίδευσης. Εχει έρθει η ώρα όμως να μπει στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου και η κατάσταση στις φυλακές. Γιατί κανένας εγκλεισμός δεν είναι ευχάριστος. Αλλά και κανένας εγκλεισμός δεν μπορεί να μοιάζει με κόλαση.

Η συζήτηση πρέπει να γίνει και επειδή ο κόσμος των φυλακών δεν είναι ένας άλλος κόσμος, όπως θέλουμε ίσως να πιστεύουμε. Είναι ένας κόσμος που εφάπτεται με τον κοινωνικό ιστό μέσω του σωφρονισμού και της επανένταξης στην κοινωνία. Δεν σωφρονίζεται κανείς όμως όταν στις φυλακές κυριαρχούν σκηνές που παραπέμπουν σε κινηματογραφικές ταινίες. Και ασφαλώς δεν επιστρέφει στην κοινωνία έτσι όπως θα ήθελε όχι μόνο η κοινωνία, αλλά ενδεχομένως και ο ίδιος.

Στη φυλακή πρέπει να υπάρχει στοιχειώδης ασφάλεια. Η φυλακή πρέπει να λειτουργεί με βάση τις στοιχειώδεις αρχές του ανθρωπισμού. Και πρέπει να έχει ως στόχο την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων. Το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα έχει αποτύχει και στους τρεις αυτούς πυλώνες. Καταδικάζοντας με αυτόν τον τρόπο εγκλείστους αλλά και μη εγκλείστους στα κάτεργα.