Τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά βραβεία, τα αμερικανικά Πούλιτζερ, είναι μια καλή ευκαιρία να αναφερθούμε, για άλλη μια φορά, στα περί της δημοσιογραφίας σήμερα. Και ας αρχίσουμε από τη χώρα μας. Ο κλάδος μας χτυπήθηκε ανελέητα από την οικονομική κρίση. Δεκάδες έντυπα έκλεισαν, οι μισθοί μας, που ποτέ δεν ήταν δυσθεώρητοι, πετσοκόπηκαν και τα νέα παιδιά που μπαίνουν στη δουλειά αμείβονται, όσα αμείβονται, με «ψίχουλα» πολύ πιο κάτω από το όριο της στοιχειώδους μισθολογικής αξιοπρέπειας. Και μετά ήρθαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με πατέντα στην κατασκευή «εχθρών», και κατηγόρησαν όσους από εμάς τους κάναμε κριτική ως ασκούντες προπαγάνδα, ενώ οι «προστατευόμενοί» τους σε συμπολιτευόμενα μέσα (και, συγχρόνως, με θέσεις σε γραφεία υπουργών) που κρατάνε εξαπτέρυγα στον Πρωθυπουργό κάνουν, ας πούμε, σημειολογία του «φαινόμενου Τσίπρα». Θυμόμαστε τι γινόταν στο δημοψήφισμα, θυμόμαστε τις φωτογραφίες έγκριτων συναδέλφων στις γιγαντοοθόνες των πρώτων γενεθλίων του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και του «ου» της αρένας. Ηταν η εποχή που ο λαϊκισμός μας κουνούσε – και μας κουνάει ακόμη – το δάχτυλο «διδάσκοντας» ότι οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να έχουμε άποψη, αλλά να μεταφέρουμε απλώς την είδηση, κάτι δηλαδή σαν εφαρμογή σε τάμπλετ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή