Ως εθνική ψευδαίσθηση θα μπορούσε και να λειτουργήσει. Ως αίτημα «ηθικής, πολιτικής και ιστορικής υποχρέωσης» που είπε ο Πρόεδρος της Βουλής και με το τακτ που περιέγραψε ο ίδιος: «Η καθυστέρηση στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων», εξήγησε, «έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση, μέσα στην κρίση και όσο διαρκούσαν τα Μνημόνια, να επιχειρηθεί για επικοινωνιακούς λόγους συμψηφισμός με τα χρέη της χώρας μας». Κοινώς, δεν είναι το χέρι που απλώνεται και ζητεί χρήματα, είναι η ψυχή που διψάει για δικαιοσύνη. Η οικονομική διάσταση, εκείνα τα 270 δισ. των αποζημιώσεων από τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που υπολόγισε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, είναι παρεμπίπτουσα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή