Οπως και να το εννοούσε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης όταν δήλωνε ότι η πρόταση υποψηφιότητας για το Νομπέλ Ειρήνης «στον οποιονδήποτε έλληνα πρωθυπουργό (σ.σ.: λεπτομέρεια, εν προκειμένω αφορά τον Τσίπρα) αναμφίβολα είναι τιμητική για τη χώρα», δεν μπορεί παρά να γνώριζε καλά λόγω εμπειρίας ότι θα προκαλούσε θόρυβο και ότι θα ενοχλούσε πολλούς στο εσωτερικό του κόμματός του. Δεν αποκλείεται μάλιστα να το έκανε ακριβώς για αυτό: να προκαλέσει ντόρο στο γαλάζιο στρατόπεδο, κάτι σαν καψώνι προς τους ακραίους του κόμματος. Κάποιοι λένε ότι η δήλωση αυτή του πρώην προέδρου του κόμματος είχε διάφορες στοχεύσεις: καταρχήν ήταν ένα ιδιότυπο come back του Βαγγέλη, του στυλ «μάγκες, επέστρεψα και θα σας χορέψω…», επίσης ήταν μια υπολανθάνουσα απόπειρα να χαράξει μια διαχωριστική γραμμή έναντι των ακραίων φωνών στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και μια έμμεση απεύθυνση σε ένα ευρύτερο μετριοπαθές ακροατήριο της ΝΔ, το οποίο δεν μισεί τον Αλέξη Τσίπρα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ