«Θυμάμαι έναν μακρύ διάδρομο που κατέληγε σε ένα άνοιγμα σαν χολ, όπου γύρω είχε τουλάχιστον δύο γραφεία. Ο ασφαλίτης με έσπρωξε σε ένα απ’ αυτά, μπαίνοντας κι ο ίδιος, και είπε: “Εφερα τον Κοτανίδη, με χτύπησε και πήγε να το σκάσει”. Πίσω από το γραφείο ήταν καθισμένος ένας μελαχρινός τύπος με το μαλλί χτενισμένο πίσω, κολλημένο με μπριγιαντίνη, και γύρω του τουλάχιστον άλλοι τρεις. Το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν η ταμπέλα πάνω από το γραφείο που έγραφε: Πέτρος Μπάμπαλης, Αστυνόμος Β…» (Γιώργος Κοτανίδης, «Ολοι μαζί τώρα», 2011). Η ιστορία της Υποδιεύθυνσης Γενικής Ασφαλείας Αθηνών, την περίοδο 1971 – 1974, είναι γραμμένη με πολλές αφηγήσεις, όπως αυτή του γνωστού ηθοποιού. Στην περίπτωσή της μάλιστα την ιστορία την έγραψαν οι «ηττημένοι» της ιστορίας, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που σύρθηκαν στα κελιά της ανάκρισης, υπέμειναν τα βασανιστήρια και υπέστησαν την τυφλή ιδεοληψία της διοίκησης των συνταγματαρχών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή