Σκέφτομαι πως αν δεν αλληλοσφαχτήκαμε, εάν δεν έλαβε η σύγκρουση ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς – ανάμεσα έπειτα σε πρεσπολάτρες και πρεσπομάχους – αιματηρές διαστάσεις, δεν το χρωστάμε στην ψυχραιμία μας. Μα στο ακριβώς αντίθετο. Στην έμφυτη τάση μας προς την υπερβολή. Στο μελό θυμικό μας. Κάθε επεισόδιο του δημόσιου βίου το φορτώνουμε με τόσο συναίσθημα – ενθουσιασμό, θλίψη, αγανάκτηση – ώστε πολύ σύντομα το δράμα καταλήγει παρωδία. Στηθοδερνόμαστε, ουρλιάζουμε στεντόρεια, επικαλούμαστε και για την πιο ασήμαντη αφορμή θεούς και δαίμονες κι έτσι από χορός τραγωδίας γινόμαστε κωμικό μπουλούκι. Εξαντλημένοι από τη συγκίνηση πέφτουμε κάθε βράδυ σε λήθαργο και το πρωί ξυπνάμε έχοντας λησμονήσει τα χθεσινά, έτοιμοι να παραληρήσουμε με καινούργια αφορμή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή